Vandaag willen we het eens volgens het boekje doen. De weersverwachting is droog weer met een temperatuur van 21 graden en windkracht 2. Heerlijk weer voor een fietstocht. In het boekje heeft Hilma een knooppunten route van dik 50 kilometer gevonden die ons door het grensgebied nabij De Lutte voert. Het startpunt is dicht bij de camperplaats.
We beginnen volgens het boekje. Al snel blijkt dat het boekje niet voldoende is. Het blijkt dat in het boekje lang niet alle benodigde knooppunten zijn weergegeven. We vullen met behulp van de kaarten bij ieder knooppunt de benodigde tussen liggende knooppunten in.
We rijden een heel stuk over het commiezenpad. Dit pad loopt over de grens met Duitsland. De naam komt van de commiezen (douane) die daar de smokkelaars probeerde te betrappen. De gerestaureerde commiezenhut is een schuilplek voor de commiezen. Niet alleen voor slecht weer, maar ook om potentiele smokkelaars te verrassen.
In het Duitse deel van de route is het landschap nog wel mooi, maar hier ligt de nadruk toch meer op landbouw en veeteelt. Iets wat toch ook wel heel mooie foto’s oplevert.
Voor Gildehaus begint de weg steeds meer op te lopen. Het eindigt met een steile klim naar de molen. Tegenover de molen heb je een goed uitzicht over de omgeving.
Rond half vier en met 52 kilometer op de teller zijn we terug bij de camper. Vanavond nog een keer samen uit eten en dan morgen, na wat winkelen in Uelsen, terug naar huis. Voor even is het gedaan met de pret, maar voor je het weet is het september.
Vandaag gaan we naar een voor ons vertrouwd adres. Bij Erve Velden hebben we al een aantal keren met veel plezier gestaan. Zo uit ons hoofd dachten we dat we er met honderd kilometer rijden wel zouden zijn. In werkelijkheid was het 177 kilometer voornamelijk door Duitsland. Het eerste deel over provinciale wegen. Het schiet niet op maar het glooiende landschap waar we doorreden was best prima. Het tweede deel was autobahn en dat schoot dan wel weer lekker op. In De Lutte eerst nog snel even boodschappen doen en tegen half één waren we op onze plek.
Na de lunch zijn we met Sem naar het nabij gelegen Lutterzand gewandeld. Een heuveltjes bos waar de rivier de Dinkel deels door en langs stroomt. Bekend terrein. Wel heeft een recente storm voor wat schade gezorgd. Een dikke eikenboom die nog over het pad ligt is daar een voorbeeld van. We zien ook heel veel bomen waarvan bijna de helft van de wortels bloot liggen doordat de Dinkel het zand heeft meegenomen. Bij komende stormen zuller er vast nog meer bomen omvallen
Halverwege onze wandeling begint het te regenen en moeten we voor het eerst deze vakantie de regenjassen aan. Na een kilometer of zeven zijn we terug bij de camper. Onder de luifel is het droog en de temperatuur is prima om nog buiten te zitten.
Morgen gaan we de streek op de fiets verder verkennen.
Vandaag herinneren alleen de plassen her en der aan de regen van gisteravond. De zon staat al hoog aan de hemel te stralen als wij uit bed komen. Hoewel Sem met de dag fitter lijkt te worden durven we een langere wandeling toch niet aan. Het wordt een combinatie vandaag. We gaan een eind fietsen en willen vervolgens gaan wandelen op Landgoed De Hamert.
Vanaf de camping ben je al na een paar honderd meter bij het Reindersmeer dat deel uitmaakt van het nationaal park Maasduinen. Gisteren kwamen we er ook langs, maar toen was de lucht donker en dreigde er regen. Nu in het zonnetje komt het meer veel beter tot z’n recht.
We fietsen verder richting het landgoed en bossen en meertjes bepalen de uitstraling van het glooiende landschap.
Bij landgoed De Hamert aangekomen kiezen we voor de met witte paaltjes gemarkeerde wandelroute. Al snel komen we bij een oorlogsmonument. Op deze plek zijn in 1943 zeven mensen gefusilleerd vanwege hun aandeel in de mei staking. Van dit soort plekken worden we altijd weer even stil en vragen ons af of wij in vergelijkbare omstandigheden ook de moed tot verzet zouden hebben.
Het is goed wandelen door het landgoed. We komen weer door stukken bos, over de heide, langs de onvermijdelijke meertjes, bij een oude grafheuvel en zien een kudde grote grazers. Sem gaat heel verrassend steeds fier voorop.
Na onze wandeling vervolgen we onze fietstocht langs de oevers van de Maas naar het zuiden om uiteindelijk bij Arcen terug te keren. We maken twee keer gebruik van een pontje om de overkant te bereiken.
Als we terug zijn op de camping worden we door mede kampeerders gewezen op de aanwezigheid van een ransuiltje in één van de bomen. Ondanks de lastige positie zo achter wat takken weet Hilma hem toch op de foto vast te leggen
Morgen rijden we door naar Twente waar we bij de ons bekende camperplaats “Erve Velpen” een plekje gereserveerd hebben.
Vanmorgen op tijd vertrokken uit Remagen. We hebben ons de afgelopen dagen prima vermaakt aan de oevers van de Rijn en de kans is dan ook groot dat we in de toekomst de Rijn wel vaker aandoen tijdens onze omzwervingen.
De route naar Well blijkt toch nog 177 kilometer te zijn. Gelukkig dit keer maar één keer wegwerkzaamheden en geen ongelukken onderweg. Nog even de boodschappen doen en vervolgens arriveren we om half één bij de camping waar we worden opgewacht door de vriendelijke beheerster. Een geschikte plek is snel gevonden en het installeren van de camper is routine. Van de beheerster ontvangen we ook een boekje met daarin drie fietsroutes op basis van knooppunten. Dat is voor deze middag alvast een goed idee en naar de lunch halen we dan ook de fietsen van de camper.
We kiezen voor route twee, het rondje Maasduinen . Als we vertrekken schijnt de zon en het is 24 graden. Wel staat er al een stevige westenwind. We kunnen de route dicht bij de camping oppikken en we rijden door een mooi gebied met heidevelden en bossen. Het terrein is glooiend en de fietspaden zijn over het algemeen goed begaanbaar.
In de buurt van Afferden komen we langs de ruïne van kasteel Blijenbeek. Het kasteel heeft een enorme geschiedenis en is twee keer het slachtoffer geworden tijdens een oorlog. Na het, door de geallieerden uitgevoerde, bombardement tijdens de 2e wereldoorlog is het jammer genoeg nooit meer herbouwd.
Na Afferden volgen we lange tijd de oever van de Maas. Anders dan bij de Rijn is er van de Maas maar weinig te zien. Landerijen en bomen onttrekken hem aan ons zicht. Dan moeten wij onze aandacht maar richten op de bloemenpracht langs de korenvelden.
De zon verdwijnt inmiddels steeds vaker achter de wolken en in de buurt van het Leukermeer voelen we de eerste druppels. Vanaf het Leukermeer fietsen we langs een verbindingskanaal en een grote sluis richting Reindersmeer. De lucht boven het Reindersmeer is behoorlijk donker en wij horen inmiddels de donder rommelen. Het wordt tijd om even stevig door te fietsen.
Net voor de bui zijn we weer bij de camper. We besluiten alvast om de geplande BBQ naar morgen te verplaatsen.
Ook vandaag weer een mooie zomerdag. Prima weer om de fiets te pakken voor een tochtje langs de oevers van de Rijn. Ons eerste doel ligt iets zuidelijker dan de camping. Het is de plek waar de, ook zeer beroemde beek, de Ahr uitstroomt in de Rijn. In vergelijking met de Rijn is de Ahr maar een klein stroompje. Op de meeste plaatsen niet dieper als 20 cm. Heerlijk koel water om doorheen te sjouwen. Hier en daar plots wel dieper. Sem kwam daar ook achter toen plotseling de grond onder de pootjes verdween. Verder wemelt het in de Ahr van forelletjes variërend van 2 tot 10 cm. Als die allemaal groot worden moet het goed vissen zijn in de beek.
Als we zijn uitgekeken bij de Ahr nemen we de pont die ons naar het op de oost oever gelegen Linz brengt. In dit oude stadje drinken we op een terras een kop koffie. Het een een vredig pleintje waar ze de harnassen aan de muur gehangen hebben.
We fietsen langs de oostoever richting Bonn en komen vanzelf langs de camping en Remagen op de andere oever. Vanaf de oostoever kun je de prachtige gebouwen op de westoever veel beter fotograferen. We hebben een selectie gemaakt want de oevers staan vol met mooie gebouwen
Ook komen we onder weg langs de Drachenfels met hoog er bovenop de ruïne van de Drachenburch. Een oude sage vertelt het verhaal van Sigfried een held die rond 400 na christus op de Drachenfels de draak heeft gedood. Hij smeerde zijn hele lichaam in met drakenbloed waardoor hij onoverwinnelijk werd. Jammer genoeg was hij één plekje vergeten en dat werd uiteindelijk zijn dood.
Bij Koningswinter nemen we weer een pont die ons weer aan de westoever afzet. We fietsen weer terug richting Remagen. Dat het vandaag zondag is maakt voor het aantal schepen op de Rijn geen verschil. Ook vandaag varen ze af en aan.
Morgen keren we terug in Nederland waar we bij Well een kleine camping hebben gevonden.
Ondanks, of misschien wel vanwege de warmte, hebben we besloten het Zwarte Wout te verlaten. We hebben ons oog laten vallen op een locatie aan de Rijn. Aan de oever bij Remagen ligt camping Goldene Meile. De voorspelling voor Remagen geeft iets koeler weer dan in het Zwarte Woud, maar met 26 graden nog steeds mooi zomerweer. Een ander voordeel is dat we denken dat we onze fietsen weer kunnen gebruiken.
We zijn vanmorgen wat vroeger opgestaan en om kwart over negen zijn we klaar voor vertrek. De helling vanaf de camping is nog even spannend. Eraf blijkt beter te gaan dan er tegenop. Tot Remagen zijn er 355 kilometers af te leggen. Dat er veel wegwerkzaamheden in Duitsland zijn was al uitvoerig beschreven door de pers. Dit maal krijgen wij er ook veel mee te maken. Tijdens de rit treffen we zes keer een bouwstelle met het oponthoud dat daar bij hoort. De meeste vertraging liepen wij echter op door een ongeval waarbij we ook enige tijd volledig stil hebben gestaan. Mooi is wel om te zien hoe de Duitsers de weg onmiddelijk vrijmaken voor hulpverleners. Dit doen ze door in twee rijen uiterst links of uiterst rechts te gaan rijden. Hulpverleners hebben daardoor vrij baan in het midden.
Zo’n veertig kilometer voor Remagen komen we over een hoge brug over de Moezel. Aan het eind van de brug is een afslag naar een parkeerplaats. Vanaf de parkeerplaats kun je naar een uitzichtpunt lopen vanwaar er schitterende foto’s van het Moezeldal zijn te maken.
Tegen kwart voor drie arriveren we bij de camping. Er staat al een rijtje campers en caravans te wachten buiten de poort. Jammer genoeg kennen ze in dit deel van Duitsland ook de Mittagruhe. De receptie is tot drie uur gesloten. Inschrijven ging daarna, vanwege onze reservering van gisteren, wel vlot. Even de camping verkennen en vervolgens op naar de Rijn. Er loopt een prima voet- en wandelpad langs de Rijn. Het is lekker druk op het water. Er zijn rondvaartboten en cruiseschepen en verder heel veel handelsvaart met uiteenlopende ladingen. Wat ons opvalt is dat vandaag meer dan 50% van de vrachtschepen onder Nederlandse vlag varen.
Iets verderop zien we de boulevard van Remagen liggen. We besluiten die kant op de wandelen. Al snel komen we daarbij op een historische plek. De brug over de Rijn bij Remagen. Deze brug geniet bekendheid omdat dit de enige brug over de Rijn was die de Duitse verdedigers niet hebben opgeblazen. De geallieerden maakte er dankbaar gebruik van. Zij bereikten via deze brug de overzijde van de Rijn. De brug bestaat nu niet meer. Aan beide oevers staan, als monumenten, nog wel een paar grote pijlers. In de pijler bij Remagen is nu het Friedenmuseum gevestigd.
We bereiken vervolgens de gezellige boulevard waar het vol staat met druk bevolkte terrassen. Ook de plaatselijke brouwer heeft er een restaurant waar hij uiteraard zijn eigen bier verkoopt. Het bier smaakt fantastisch, en aangezien je op één been niet kunt lopen bestellen we er ook eentje voor ons tweede been. Het is een heerlijke plek om te zitten en inmiddels is het al bijna half zes. We besluiten nog wat langer op het terras te blijven om er ook te eten. De brouwer blijkt ook een prima keuken te hebben met een Italiaanse en Duitse kaart
Na het eten lopen we terug richting camping. Voor een deel via de oude stad. Waarschijnlijk zijn we in het Zwarte woud wat verwend. We vinden de oude stad van Remagen niet heel bijzonder.
Voor morgen nog geen uitgewerkte plannen. We kunnen in ieder geval kiezen uit fietsen langs de Rijn of varen op de Rijn. Bij de VVV nog een hand vol folders meegenomen. Misschien wordt het nog wel heel wat anders.
Eerst nog even een paar foto’s van gisteravond van het jonge hertje en zijn of haar moeder. Misschien is het jong er eigenlijk te groot voor, drinken bij mama is toch wel heel fijn.
Allebei slecht geslapen vannacht. Met het dekbed over was het al snel te warm. Zonder het dekbed werd was het eigenlijk te koud. De hele nacht dekbed wisselen houdt je behoorlijk uit de slaap. De weersverwachting geeft aan dat het een warme dag gaat worden. De ochtend besteden we met het opruimen van de camper en een vakantie wasje zodat we daar tot in Hasselt vanaf zijn. Na de lunch besluiten we een stukje te gaan lopen. Langs de weg naar Wolfach stroomt een smal beekje. Aan de andere oever is een wandelpad. We gaan dit pad een eind aflopen.
Onderweg is er voldoende te zien. In het water zien we telkens forelletjes zwemmen. Zodra ze ons zien zijn ze snel vertrokken. Naast heel veel andere insecten die we minder interessant vinden zijn er, in grote getale , wel heel mooie donkerblauwe libellen. Jammer dat ze heel snel de vleugeltjes inklappen als ze gaan zitten.
Zoek de forel. Hij is er wel.
Wat ons al eerder was opgevallen is dat er veel daken van huizen boven de weg uitsteken. Bij het exemplaar op de foto is het wel heel extreem. Op een waarschuwingsbord is de hoogte aangegeven.
De foto’s geven een overzicht van alle fraais wat we onderweg tegen kwamen. Eigenlijk was het te warm om ver te lopen. Na een kilometer of 2 zijn we weer omgekeerd en hebben we de schaduw opgezocht.
Morgen wordt het hier 33 graden. Ondanks de warmte hebben we besloten morgen een kleine 400 kilometer naar het noorden te rijden. Ons doel is Remagen aan de Rijn. Daar hebben we een plekje op de camping besproken.
Vanmorgen hebben we de Titisee verlaten. Ons reisdoel voor vandaag is camping Zur Muhle nabij Wolfach. Dat is zo’n 75 kilometer naar het noorden. Onderweg merken we goed dat we het Hoch Swartzwald verlaten. Onderweg treffen we een kilometers lange bochtige afdaling. Was het tot nu toe gelukt de meeste afdalingen op de motor te doen, nu was de rem hard nodig. Zo hard dat we hem op een gegeven moment konden ruiken. Verder verliep de rit voorspoedig. Het plan was om in het toeristische plaatsje Triberg een stop te maken. Helaas waren ons al veel toeristen voor en we konden geen plekje vinden om onze camper veilig te parkeren. Jammer, maar ook weer niet heel erg. Een trekpleister in Triberg zijn de watervallen en daar hadden we er inmiddels al veel van gezien. Tegen half een waren we bij de camping. De ca 40 meter lange oprit naar de camping is erg stijl en vanuit stilstand een hele opgave voor onze camper. Uiteindelijk hebben we daar wel een plek gekregen met een prachtig uitzicht op de omgeving waaronder een weide met herten.
Na de lunch laten we Sem uit bij de watermolen waar de camping na vernoemd is. De molen wordt gevoed door een klein beekje en lijkt niet meer in gebruik.
Onderweg naar de camping hebben we ingeschat dat het verantwoord is om Wolfach te bezoeken op de fiets. Het is maar 5 kilometer en voor ons gevoel niet al te stijl. Wolfach ligt in het Kinzigthal en die rivier kom je dan ook telkens weer tegen. Vanaf een brug zien we prachtige forellen en andere grote vissen zwemmen.
Het centrum van Wolfach is niet super toeristisch maar wel erg sfeervol. Overal om je heen prachtige gevels. Niet allemaal hetzelfde maar veelal wel in dezelfde kleurstijl.
In het Swartzwald zie je veel muurschilderingen en ook hier treffen weer prachtige exemplaren aan.
Even buiten Wolfach bezoeken we de Glasshutte. Een glasblazerij waar prachtige glazen voorwerpen gemaakt worden. Vandaag was de glasblazer vrij en alleen de winkel open. We zagen veel mooi en kunstig gemaakt glaswerk. We zagen ook de prijskaartjes en besloten ons geld anders te besteden.
Vanavond nog even met Sem het pad opgelopen langs de hertenweide. Vanaf die kant kon ons plekje op de camping mooi op de foto.
Gisteravond was het weer op z’n zachts gezegd onstuimig, maar wat zijn onweerbuien in de bergen toch een fraai natuurspektakel. Vanuit het dal waar we staan een 360 graden lichtshow. Jammer dat er elders mensen schade opliepen door een omgewaaide boom. Voor ons was het fantastisch en we hebben daarna ook prima geslapen.
Vandaag hebben we andere plannen. We gaan naar de 27 kilometer verderop gelegen watervallen van Todtnau. We gaan er met de bus naartoe. Op elke camping in het Zwarte Woud krijgen we telkens, voor de duur van ons verblijf een “konus Gastekarte”. Onder andere kunnen we daarmee kosteloos gebruik maken van de bus. Het is een leuke rit door het Hoch Schwartzwald en we komen over de Feldberg die met 1277 meter één van de hoogste bergen van het Zwarte Woud is. Met de bus komen we uit op 1246 meter en rijden we op dezelfde hoogte als de wolken. We hebben veel bewondering voor de chauffeurs die de lange bussen bekwaam over de steile hellingen rijden. We stappen uit bij het station van Todtnau en vandaar is het nog 2,5 kilometer naar de watervallen. Het is alleen maar klimmen en dat is behoorlijk zwaar voor de beentjes. We bereiken het beekje en hoe hoger we komen veranderen de stroomversnellinkjes in steeds hoger wordende watervallen. We vergeten de zere beentjes en genieten volop van de mooie omgeving. Bij de hoogste waterval komt het water zeker 60 meter naar beneden. We laten de foto’s voor zich zelf spreken.
Bij de hoogste waterval kijken we nog even verder omhoog. Nog 40 meter verder klimmen en we zijn bij de hangbrug. Weer een aanslag op de benen, maar dit slaan we niet over. Jammer genoeg is het pad van de brug gemaakt van metalen roosters waar Sem niet op kan lopen. Hilma vindt hoogtes ook niet altijd leuk dus uiteindelijk gaat Harm alleen over de hangbrug die lichtjes deinend het diepe onderliggende dal overspand. Het geeft wel weer een mooie blik op de omgeving.
In totaal hebben we vandaag over een afstand van 2,5 kilometer een hoogteverschil van 300 meter overbrugd. Das best wel veul. Morgen gaan we weer verkassen. We willen weer een stuk naar het noorden. Waarheen? Morgen moeten we het weten.
Eerst even dit. Door een aanpassing van de provider zijn er problemen met het publiceren. de layout kan nu wat anders zijn en foto’s uploaden gaat niet vloeiend.
Het was gisteravond flink afgekoeld en vannacht hebben we dan ook prima geslapen. We doen vandaag kalm aan met het opstarten van de dag en het is dan ook al bijna elf uur als we op de fiets vertrekken naar het dorp Titisee. In de fietstas ook onze zwemkleding. Aangekomen gaan we op zoek naar een rondvaartboot. We treffen het en kunnen gelijk opstappen. Een rondvaart is altijd leuk. Vanaf het water kijk je toch anders tegen de omgeving aan. Een rondje Titisee duurt maar een half uur maar is zeker de moeite waard
Vanaf de rondvaartboot maar direct door naar het reuzenrad. Ook daar is het niet druk en al snel gaan we de lucht in. Voor Sem was instappen wel een avontuur. Hij vond het maar een raar bakje, maar eenmaal in beweging was hij weer erg tevreden. In het reuzenrad weer een andere kijk op de omgeving. Waarschijnlijk door gebrek aan klanten konden wij een flinke tijd blijven draaien.
Vervolgens de stad in om wat souvenirs voor onszelf en het thuisfront in te slaan. Onderweg passeren we een prachtige wandschildering en ook het bewoonde huis in de vorm van een koekoeksklok is heel bijzonder. De tijd op de foto was correct, dus het uurwerk doet het ook.
Hierna snel terug naar de fietsen. We zoeken een mooi plekje langs het water en gaan heerlijk met z’n drieën zwemmen. Eerst is het water even koud, maar vervolgens is het heerlijk. We blijven een paar uur bij het water en zoeken dan de camper weer op.
We hebben vanmorgen al besloten om nog een dag langer op deze camping te blijven. Morgen willen we met de trein naar Todtnau. Daar zijn de hoogste watervallen van Duitsland.
